Po pięciu latach służby kapelmistrzowskiej na dworze w Kothen, Bach postanowił zmienić swoje dotychczasowe życie. Robił to prawdopodobnie z co najmniej dwóch powodów: światopoglądowego – uważał, że to co powinien robić artysta to służyć „sacrum” i rodzinnego – zależało mu na solidnym wykształceniu dzieci. Tak więc na początku 1723 roku przystępuje Bach do konkursu na wolne miejsce, na stanowisko kantora, czyli organisty i opiekuna chóru, w kościele św. Tomasza w Lipsku. Jego konkurentami byli tacy znakomici muzycy jak Georg Philipp Teleman czy Christoph Graupner, jednak rada miejska w Lipsku przyznała to stanowisko J. S. Bachowi. Była to niezwykle prestiżowa posada, najważniejszego muzyka w całym mieście. Do jego obowiązków należała muzyczna oprawa liturgii kościelnej, dyrygowanie chórem i nadzór nad wszystkimi przedsięwzięciami muzycznymi pod auspicjami rady miejskiej. Ponadto Bach sprawował obowiązki pedagogiczne w szkole św. Tomasza, gdzie prowadził naukę śpiewu i lekcje gry na organach.
W pierwszych latach działalności w Lipsku, Bach oddał się z upodobaniem twórczości sakralnej, komponując pięć prawie kompletnych, rocznych cyklów kantat polifonicznych na chór i zespół instrumentalny, co stanowi ogrom materiału muzycznego. W kantatach tych, opartych na tekstach stanowiących cytaty z Pisma św. i utworach poetyckich, wykorzystywał Bach cały swój kunszt warsztatowy w celu oddania symboliki znaczeń i odniesień do melodyki chorału luterańskiego. Główną spuścizną kompozytora są dwa arcydzieła oratoryjne misterów Męki Pańskiej: dramatyczna „Pasja wg św. Jana” i kontemplacyjna „Pasja wg św. Mateusza”. Odpowiedzialność za prawykonania dzieł zawsze spoczywała w rękach Bacha, oraz kierowanych przez niego chórów i zespołu muzyków. Aby sprostać wymaganiom wykonawczym Bach dokonywał ostrej selekcji muzyków, w efekcie czego kantaty i pasje były wykonywane na wysokim poziomie artystycznym, przez niewielkie zespoły wokalno-instrumentalne. Po 1730 roku Bach nie utrzymywał już tak niewiarygodnie wysokiego poziomu kreatywności na polu twórczości kościelnej i część nowych dzieł zawiera zapożyczenia z wcześniej powstałych kompozycji.
Od 1729 roku Bach objął również kierownictwo powołanego do życia dwie dekady wcześniej towarzystwa muzycznego Collegium Musicum, które zrzeszało muzyków zawodowych i amatorów, a także melomanów miasta Lipska. Stowarzyszenie organizowało cotygodniowe koncerty, za których organizację, repertuar i poziom wykonawczy odpowiadał Bach. Wiele utworów kompozytora zawdzięcza tym koncertom swoje istnienie lub drugie życie, gdy powstały we wcześniejszym okresie. Należą do nich koncerty przeznaczone na instrumenty klawiszowe a także skrzypce, suity orkiestrowe oraz uwertury.
W owym czasie, po wielu staraniach, Bach uzyskuje również tytuł nadwornego kompozytora elektora Saksonii i króla Polski Augusta III.
W ostatnich kilkunastu latach życia twórca musiał się mierzyć z krytycznymi ocenami swojej twórczości, która jako dość skomplikowana i nie przez wszystkich zrozumiała, przysparzała mu przeciwników. Bach nie zamierzał jednak ulegać modom, takim jak nowy styl „galant” i wytrwale podążał w wyznaczonym przez siebie kierunku.
W ostatniej dekadzie aktywności kompozytora postało szereg kontynuacji wcześniejszych dzieł – II tom preludiów i fug, usystematyzowanych zgodnie z tonacjami, a także zgoła odmienne utwory klawesynowe – Suity francuskie i partity. Do najwybitniejszych kompozycji należą również Wariacje Goldbergowskie – seria trzydziestu miniatur wariacyjnych na temat wcześniej skomponowanej arii śpiewaczej. Dzieło to powstało na zamówienie pewnego bogatego hrabiego i miało służyć leczeniu i łagodzeniu jego bezsenności. Utwór zawiera logicznie ułożone, symetryczne, zgodne wręcz z matematycznymi wzorami, cykle wariacji i przekształceń tematu głównego.
Prawdziwym apogeum twórczości Bacha jest niedokończona Sztuka fugi (Kunst der Fuge), czyli cykl utworów w technice polifonicznej, opartych na jednym temacie głównym, wraz z jego wieloma wariantami i przekształceniami realizowanymi w przemyślany sposób. Zbiór tych utworów stanowi jakby testament artysty i manifestację przywiązania do wyznawanych kanonów sztuki muzycznej w obliczu nowych prądów i wzorców estetycznych.
W latach 1748-49 sędziwy mistrz złożył w jedną całość utwory mszalne z liturgicznym tekstem łacińskim, komponowane w różnych okresach i powstało największe jego dzieło liturgiczne noszące nazwę Mszy h-moll.
W 1749 roku w wieku 64 lat dotknęła kompozytora gwałtowna utrata wzroku, która doprowadziła do ślepoty. Dwie operacje oczu nie przyniosły poprawy, a dodatkowo wdała się infekcja, która spowodowała śmiertelny wylew krwi do mózgu.
Jan Sebastian Bach zmarł 28 lipca 1750 roku, Jego zwłoki pochowano w lipskim kościele św. Jana, a gdy ten uległ zniszczeniu w trakcie II wojny światowej, szczątki jednego z najsławniejszych kompozytorów wszech czasów przeniesiono do najwłaściwszego miejsca – kościoła św. Tomasza, w którym Bach przez wiele lat był kantorem.
Oto moja oferta dotycząca nauki gry na pianinie, w ramach której możemy zagrać utwór skomponowany przez J. S. Bacha.
Zapraszam także do zgłębiania podstaw gry na elektronicznym instrumencie klawiszowym w ramach nauki gry na keyboardzie.