Akord

to współbrzmienie przynajmniej trzech dźwięków o różnej wysokości i nazwie.

Tak więc, wystarczy nacisnąć na klawiaturze instrumentu jednocześnie trzy klawisze o różnych nazwach (chodzi o to, aby nazwy literowe się nie powtarzały) i mamy jakiś akord. Przykładem akordu są współbrzmienia następujących dźwięków: C-F-A, D-Fis-H, E-Gis-H, F-A-C, G-B-D, A-D-E , H-Des-Fis.

Przyjęło się uważać, że współbrzmienia dwóch dźwięków nie są akordem, a jeśli już bardzo chcemy, to co najwyżej mamy do czynienia z akordem niepełnym. Jest tak dlatego, że dwóm dźwiękom możemy nadać różne nazwy akordów, a trzy i większa liczba dźwięków określają akord jednoznacznie. Owe określenie akordu to jego nazwa związana z budową akordu.

Nauka gry na keyboardzie – sprawdź całą ofertę i aktualny cennik!

Akordy w klasycznej harmonii posiadają budowę tercjową, co oznacza że kolejne dźwięki składowe akordu oddalone są od siebie o interwał tercji małej lub wielkiej.

W tym miejscu szybkie przypomnienie:

• tercja mała to interwał (odległość między dwoma dźwiękami) składający się z trzech półtonów,
• tercja wielka to interwał (odległość między dwoma dźwiękami) składający się z czterech półtonów.

Akordy zbudowane z dźwięków odległych o interwały tercji  posiadają nazwy dźwięków składowych takie jak interwały z których są zbudowane, licząc od podstawy akordu są to: pryma (oznaczenie 1), tercja (oznaczenie 3), kwinta (oznaczenie 5), septyma (oznaczenie 7), nona (oznaczenie 9), undecyma (11), tercdecyma (13).

Teraz zajmiemy się budowaniem podstawowych akordów jako trójdźwięków składających się z odpowiednich tercji. Do tych podstawowych akordów zaliczamy:

• akord durowy, który składa się, licząc od dołu, z tercji wielkiej i z tercji małej,
• akord molowy, który składa się, licząc od dołu, z tercji małej i z tercji wielkiej,
• akord zmniejszony, który składa się  z dwóch tercji małych,
• akord zwiększony, który składa się z dwóch tercji wielkich.

Do akordu składającego się z trzech dźwięków można zawsze dodać kolejny interwał np. septymę lub nonę. Wówczas powstanie akord jako czterodźwięk o nazwie dodanego interwału np. czterodźwięk septymowy. Przykładem akordu septymowego jest akord w tonacji C-dur składający się z czterech dźwięków: C, E, G, B. Układ tercji w tym akordzie licząc od dołu jest następujący: C-E – tercja wielka, E-G – tercja mała, G-B – tercja mała. Tak więc przepis na akord durowy septymowy jest następując: 3w + 3m + 3m, gdzie: 3w to tercja wielka, a 3m to tercja mała. Oto wykaz czterodźwięków septymowych zbudowanych od wszystkich możliwych dźwięków:

C7 = C-E-G-B,   Cis7 = Cis-Eis-Gis-H,   D7 = D-Fis-A-C,   Es7 = Es-G-B-Des,

E7 = E-Gis-H-D,   F7 = F-A-C-Es,   Fis7 = Fis-Ais-Cis-E,   G7 = G-H-D-F,

As7 = As-C-Es-Ges,   A7 = A-Cis-E-G,   B7 = B-D-F-As,   H7 = H-Dis-Fis-A.

Prawda, że to wszystko jest dość proste i bardzo logiczne?

Zapraszam do zgłębiania tych wiadomości teoretycznych w ramach nauki gry na pianinie.